Een weekje vrij. Om ervoor te zorgen dat het huis niet té schoon en opgeruimd wordt, tijd voor een wandeling. En om dan ook nog een beetje cultuur op te snuiven, lijkt het nieuwe Nijmegenpad (niet te verwarren met het Streekpad Nijmegen) goed van pas te komen.
Gewapend met de brochure "Nijmegenpad, een inspirerende wandeling" stap ik in Berg en Dal uit de bus. De wandeling begint en eindigt weliswaar in Nijmegen maar 26 kilometer in mijn ééntje is mij iets te gortig en saai, de helft voldoet ook.
Al gelijk nadat ik pretpark Tivoli ben gepasseerd, wacht mij de eerste verassing: een heuse wijngaard wordt gepasseerd. Het pad veranderd in een smal en overgroeid zandpad, een buizerd vliegt vlak langs mij heen en in mijn sas loop ik verder tussen akkers door en langs bosranden. Na het passeren van de Zevenheuvelenweg vervolg ik de route en kom langs weilanden en nog meer bosranden.
In de verte zijn twee ruiters druk bezig hun paarden aan te moedigen. Desondanks zetten de beesten geen stap vooruit, lopen eerder korte stukjes achteruit en kijken spichtig en angstig om hen heen. Vlak voordat ik besluit het bos in te duiken om ze te ontwijken op het smalle paadje, komt er een vraag om hulp. "Ze zijn bang, als ze zien dat er iemand voor hen durft te lopen zullen ze meelopen". En inderdaad: al snel heb ik twee grote paarden als makke lammetjes achter mij aanlopen. Na ongeveer 1 kilometer als leidend paard te hebben gefunctioneerd, is de angst eraf en durven ze zonder mij verder. De schijtluizen.
Na een akker met glanskoppen, boomklevers en snel overstekende muis, komt het Afrika museum in zicht. Sommige hutten zijn ook langs de route zichtbaar. Lang niet meer geweest. Na enkele stukken asfalt happen volgen er nog meer bosranden, wordt wederom Berg en Dal gepasseerd en gaat de route écht de bossen in met een afdalende trap. Enkele jonge merels zijn meer nieuwsgierig dan bang en laten zich geruime tijd zien. De holle wegen bij de Elyzeese Velden (Beek-Ubbergen) lenen zich uitstekend voor een pauzeplek. Het foldertje ronkt van "Inspiratiepunten" met bijbehorende "Afbeeldingen van kunstenaars die zich door deze wandelroute lieten inspireren". Op deze plek niet te vinden. Ook op de andere plekken niet, overigens. Daat gaat mijn cultuursnuiverij.
Al mijmerend over een eigengemaakte wandeling, getiteld "De Verloren Inspiratiepunten" vervolg ik de holle wegen tussen de akkers door en bosranden. Mooie uitzichten richting Ooijpolder en o.a. Persingen lonken rechts van mij. Helaas is het te heiig en bewolkt om mooie foto's te maken. Die zijn toch mooier met strakblauwe hemels of schaapjeswolken, in plaats van de melkwitte waas die er nu constant hangt. Zo wordt ook het volgens de folder "... links bankje met prachtig uitzicht op kerkje van Persingen." voorbij gelopen.
Al snel volgt er een verassing: waar het Lingepad tussen Beek-Ubbergen en Nijmegen ervoor kiest om gedeeltelijk onder de Ubbergse Heuvelrug langs asfaltwegen te lopen, pakt het Nijmegenpad de route bovenlangs. Lindelanen, volkstuinen, natuurparkjes en zandpaden. Tel hierbij de constante doorkijkjes naar de Ooijpolder bij op en het resultaat mag er zeker wezen: veel mooier en beter loopbaar! Al snel komt Nijmegen in zicht.
Een handtamme atalanta in een vlinderstruik dichtbij het centrum van Nijmegen: een leuke afsluiter van een mooie tocht. De andere helft wordt zeker binnenkort ook gelopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten